Lou (loudly)

Τέλος, τέλος, τέλος, τελεία, τέλεια, τέλος, παύλα, μαύρο σκοτάδι, τέλος, τώρα σε σκοτώνω, τέλος, τώρα πυροβολώ, τέλος, τώρα αιμορραγείς, τέλος, τώρα πέφτεις, τέλος, τώρα κοιτάς το φως για μια τελευταία στιγμή, τέλος, είσαι σκοτωμένος, ο κόσμος γλίτωσε απ’ τη βρώμα σου, τέλος, καληνύχτα/ (Παύση) Θα ‘θελα να έχω κάτι δικό μου. Να κάνω κάτι δικό μου. Εγώ, για μένα, θα ‘θελα να ξέρω. Μη μ’ αφήσεις τώρα που γνωριστήκαμε. Να αγκαλιαστούμε και να κάνουμε μωράκι κι ας αντιπαθούμε λιγάκι ο ένας τον άλλον. Σήμερα θα συμφωνώ εγώ μαζί σου κι αύριο εσύ μαζί μου. Ξεκίνα εσύ: αν είμαι ανυπάκουη, θα με πουλήσεις.

Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε - 4

"Συμβαίνει πολλές και στη ζωή, κυρίες και κύριοι, κάτι καλά προετοιμασμένο ν' αποτυγχάνει και να μην κάνει την εντύπωση που περιμένουμε..."

(Απόψε αυτοσχεδιάζουμε - Λουίτζι Πιραντέλλο)

LOU (presentation)

Σε περίμενα ως τις τρεις. Αναρωτιόμουν που είσαι.(Παύση) Βγήκα κι εγώ. Γύρισα στις δώδεκα. Είδα ένα show με μαγικά. Όχι κουνέλια και τέτοια. Άλλα. (Μικρή παύση) Στην έξοδο, κατάλαβα ότι είχα χάσει τα τσιγάρα μου κι έβαλα τα κλάματα. Ένας κύριος με κουστούμι μου έδωσε το μαντίλι του, ο συνοδός του πρότεινε να πάμε όλοι μαζί για ένα ποτό και πήγαμε. Πήγαμε για ποτό, κι αυτοί οι δύο πίνανε μόνο ανθρακούχο νερό και λεμονάδες. Μιλούσαμε στα αγγλικά γιατί ο συνοδός του κυρίου με το κοστούμι, ήταν Ισπανός. Ο άλλος δεν είπε τι ήταν. Δε μιλούσε πολύ, γέλαγε περισσότερο και το μαντιλάκι του μύριζε κανέλα ή κάτι τέτοιο, δεν κατάλαβα. Του πρότεινα να το κρατήσω για να το πλύνω, γιατί το γέμισα μαυρίλες από το μολύβι των ματιών μου και ντρεπόμουν, όμως αυτός επέμενε όχι. Ο Ισπανός είπε ότι καμιά φορά καπνίζει μαριχουάνα και του είπα για ‘μας. Με κάλεσε σ’ ένα πάρτυ στο ατελιέ ενός φίλου του ζωγράφου και θα πήγαινα, αλλά μετά κοίταξα την ώρα σ’ ένα ρολόι στον τοίχο κι ένοιωσα πολύ κουρασμένη. Έτσι, πήρα ταξί και γύρισα σπίτι: ήθελα να σου μιλήσω, αλλά και πάλι δεν ήσουν εδώ. (μικρή παύση) Φεύγοντας απ’ το μπαρ, μας μοίρασαν γλειφιτζούρια: πολύ αστείο: Έπρεπε να μ’ έβλεπες, μέσα στο ροζ γουνάκι μου, να γλύφω, κατεβαίνοντας την λεωφόρο, ανάμεσα στον κουστουμάτο και το τεκνό.

Aπόψε Αυτοσχεδιάζουμε - 3

Εγώ θέλω να πετάξω... μόνο και μόνο για να χω τη χαρά να φτύσω από ΄κει πάνω τούτη τη σιχαμερή πολιτεία...

(Απόψε αυτοσχεδιάζουμε - Λουίτζι Πιραντέλο)

Άδεια

Παίζω τα κύματα στα δάχτυλά μου, κι όμως, επί το πλείστον, πνίγομαι.

It’s unbelievable.
Πιάνω τη μία άκρη, κι άλλη χάνεται στη γη -σαν ρίζα μου-

και ξαναβγαίνει μίλια μακριά: μια στείρα και κακό-παιγμένη κριτική.
Ως ψευτομάρτυρας μιας ανεδαφικής επικαιρότητας,

τώρα θ’ ανοίξω πάλι τα πλοκάμια μου για να τα ξεσκονίσω:

σαν αφιέρωση σε όσα ξεκινούν χωρίς εμένα μέσα τους,

σε όσα άλλο δεν νανουρίζονται, γιατί μεγάλωσαν και γέρασαν απότομα.