Πρώτος Συλλογισμός της Άνοιξης

Ξαπλώνουν στο νωπό ακόμα γρασίδι της άνοιξης, τεντώνουν τους κύκνειους λαιμούς τους, κοιτάζουν μπροστά τη θέα της ισοπέδωσης και ανταλλάσσουν απόψεις: για ποιο λόγο άραγε, δεν είναι πια, το ίδιο υπέροχη αυτή η ζωή.
Η συμπίεση των μεγάλων στιγμών του θυμικού τους, στους μικρότατους χρόνους της ήδη τραβηγμένης καθημερινότητας, φέρνει αυτή τη νωθρή μη διάθεση να ευθυμήσουν από το ίδιο τους το ξύπνημα ή να δημιουργήσουν από μία γαλάζια πλαστελίνη κόσμους ολόκληρους. Όμως γνωρίζουμε πια ότι: απογοήτευση, ονομάζεται η αδύναμη φύση και τίποτε άλλο.
Είναι κρίμα: ο εγκλεισμός της λάμψης σου σε τοίχινο κλουβάκι εντός του κορμιού σου και είναι κρίμα πως το σκοτάδι της μέρας που βασιλεύει στα μάτια σου, καλύπτει την ίδια, την ολόκληρη μέρα.
Κι όμως, η συνειδητοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος, όπως το να καταστρέψουμε εντελώς το κουτσό κι ανήμπορο γέλιο μας, για να γεννήσουμε –ίσως- ένα πηγαίο, σε πολλούς από μας προκαλεί εμετό και λιποθυμία.
Κι ύστερα, οι συνήθειες ορισμένων πραγμάτων, δε σπάνε ούτε με σφυρί! Συνήθειες για παράδειγμα, όπως ο τρόπος που έχει ο γνωστός τύπος του λαίμαργου – ή απλώς του πλεονέκτη – , να αντιλαμβάνεται μια φρέσκια φέτα ζαμπόν: κάπως-πάντα το ίδιο τάχα απρόθυμος και διαφορετικός σίγουρα από τον τρόπο που θα είχε ένα σκυλί του δρόμου.
Κι ακόμη χειρότερα: δεν γνωρίσαμε ως τώρα κανέναν να μπορεί να κρατήσει την υπόσχεσή του: Μιλάμε για τους πλέον αδύνατους οργανισμούς με τα μυαλά τρυπημένα, από την άκρατη χρήση μη έργων και μη ιδεών.