Hungry

Πίσω απ’ τον τοίχο (τοίχος δύο φορές ψηλότερός μου):

Είμαι πεσμένος από αόρατα, αλλεπάλληλα χτυπήματα.
Tα μέλη μου δεν υπακούουν τις εντολές μου για ζωή.
Δεν έχω φαΐ, ούτε νερό, ούτε άχυρα να κοιμηθώ. Έχω μόνο λασπόνερα και πέτρες. Έχω σκιά από αγριόδεντρα ή από σύννεφα και με κρυώνει. Εγώ, που κάποτε τιμήθηκα με το βραβείο της Πολικής Αρκούδας!
Μου λείπουνε τα κύματα. Σε ποιόν; Σε μένα, που κάποτε ήμουν εκείνα τα πουλιά που αρπάζουν τα αφρόψαρα.
Μου λείπει κι η θέα από τις κορυφογραμμές:
να βλέπω κάτω, στα καμώματά σας.
Μου λείπει ένα ζεστό, υγρό φιλί μιας αγοραίας ξανθιάς αγαπημένης
και η ταχυκαρδία μιας αναπάντεχη συνάντησης

με τον παλαιότερο άσπονδο εχθρό μου.
Εδώ μόνο εναλλάξ σκοτάδι – φως. Κι ο καιρός περνάει χωρίς αίμα, χωρίς καυγάδες, χωρίς κέφι. Εδώ δεν έχει κάποιον να τα ρίξω επάνω του. Έχει σκουλήκια και πυγολαμπίδες που ζευγαρώνουν μεταξύ τους,

γεμίζοντας τον τόπο εκτρώματα.
Ούτε ειδήσεις, ούτε ιστορία.
Ούτε πόνος, ούτε γάμος.
Ούτε κουβέντες σκόρπιες.
Ούτε καπνός, ζεστός, να με θεριέψει.
Ακούω εκεί έξω πως,
σέρνετε νωχελικά τα καροτσάκια των μωρών σας,
μετά μουσικής,
με ζηλευτή αλαζονεία.
Και θέλω κι εγώ:
να κάτσω στο τραπέζι σας,
να πιω απ’ τα ποτήρια σας, κρασί σας,
να κυνηγήσουμε μαζί πουλιά,
να τα ξεπουπουλιάσουμε
και να τα βάλουμε στο φούρνο με δαμάσκηνα.
Να είμαστε αγαπημένοι, θέλω.