Παίζω τα κύματα στα δάχτυλά μου, κι όμως, επί το πλείστον, πνίγομαι.
It’s unbelievable.
Πιάνω τη μία άκρη, κι άλλη χάνεται στη γη -σαν ρίζα μου-
Πιάνω τη μία άκρη, κι άλλη χάνεται στη γη -σαν ρίζα μου-
και ξαναβγαίνει μίλια μακριά: μια στείρα και κακό-παιγμένη κριτική.
Ως ψευτομάρτυρας μιας ανεδαφικής επικαιρότητας,
Ως ψευτομάρτυρας μιας ανεδαφικής επικαιρότητας,
τώρα θ’ ανοίξω πάλι τα πλοκάμια μου για να τα ξεσκονίσω:
σαν αφιέρωση σε όσα ξεκινούν χωρίς εμένα μέσα τους,
σε όσα άλλο δεν νανουρίζονται, γιατί μεγάλωσαν και γέρασαν απότομα.
6 σχόλια:
Νομίζω από τα καλύτερα που έχεις γράψει! Εξαιρετικά μεστό, δυνατό και βαθύ.
Το "Παίζω τα κύματα στα δάχτυλά μου, κι όμως, επί το πλείστον, πνίγομαι" από τους καλύτερους στίχους που έχω διαβάσει. Εντίμως.
Το "ψευτομάρτυρας" αντί του ψευδομάρτυρας, ευφυές και καίριο.
Αν και φανατική πολέμια της φλυαρίας, εδώ νομίζω ότι έχει περιθώρια μεγαλύτερης ανάπτυξης, σε μια επόμενη επεξεργασία.
Νομίζω ότι ο λόγος σου ωριμάζει... ραγδαία... (να υποθέσω έντονες εσωτερικές διεργασίες;...)
φιλιά φιλιά πολλά.
Συγνώμη Τζίνα μου, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα :(
Εγω παλι..δεν θα αφιερωνα ποτε σε κατι που μεγαλωσε κ γερασε αποτομα..ουτε θα ηθελα να το νανουριζω πια..
Αλλα αυτο θα εκανα εγω..
καληνυχτα..
Gina μου, Gina μου, έχεις πρόσκληση. Σε περιμένω!!
Ginaki Λέω να το δώ λίγο πιο αισιόδοξα...
Σου στέλνω λοιπόν την καλημέρα μου με αυτά τα στιχάκια...
"Feel's like I'm getting older
I'm not afraid
allthought I'm worlds apart from yesterday
and yet I can't believe,I'm old enough today
to be in love,and feel in love
and see if love is the way."
Dedication (M.Xadjidakis - New York Rock & Roll Ensemble - Raining Pleasure)
Πολύ δυνατός ο λόγος σου, και βαθιά, ανήσυχη η σκέψη σου. Είναι ωραίο να προβληματίζεσαι δημιουργικά, και να μοιράζεσαι τον ωκεανό σου τζινάκι μου. Με συγκινείς και με διακινείς, και ακόμα νομίζω πως είμαστε στο κάμπινγκ, μικρές, στο τροχόσπιτο των γονιών σου, και ο ήλιος λούζει τα μαλλιά μας, ανέμελα και συννεφιασμένα μαζί, κι εμείς βουτάμε, δροσιζόμαστε στα γενέθλια σου τρωμε, στο μεγάλο τραπέζι, και όλες οι έγνοιες φεύγουν στο σούρουπο της ζωής μας, κι εμείς βιαζόμαστε να έρθει το βράδυ, και μαζί με το δικό μας σκοτάδι, να χορέψουμε στο αλκοόλ. Μεγαλώσαμε από τότε, αλλά τα τζιτζίκια ακόμα με ξυπνάνε το πρωί στα αφτιά μου, η μυρωδιά του γαλλικού καφέ που πίνει η μαμά σου δίπλα στην θάλασσα. Ξυπνήσατε κορίτσια;
Ήσουν υπέροχη εχτές!
Δημοσίευση σχολίου