Χρυσοπράσινος Μπάμπουρας

Βλέπω από το ανοιχτό παράθυρο τη J.d. που κοιμάται κουλουριασμένη στη δροσιά της μουριάς. Φυσικά τη ζηλεύω. Τρώω τα νύχια μου και τα δάχτυλά μου. Το δαχτυλίδι μ’ ενοχλεί αλλά είναι το αγαπημένο μου και δεν το βγάζω με τίποτα.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, νομίζω ότι κάτι χάθηκε κι αγωνιώ αν θα ξαναβρεθεί. Τα αστέρια λαμποκοπούν ανυπόφορα πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν έχω ηδονικές ανάσες όπως η J.d. κι αυτό με συνθλίβει. Είμαι αναμφίβολα δακρύβρεχτη.

Απ’ το παράθυρο εισβάλει στην κάμαρα ένας μπάμπουρας με στόμα ανθρώπου.

Φέρομαι κατά του μπάμπουρα, του χρυσό-πράσινου, και μετριόμαστε ώρα. Ώσπου με έναν αστραπιαίο μου πήδο, τον στριμώχνω στη γωνία και παραδίνεται. Πέφτει στην πλάτη του και κλείνει τα μάτια.

Τον πιάνω από το ισχνό του ποδαράκι και τον κουνάω στον αέρα να καταλάβω το βάρος του. Αναστατώνω την κάμαρα για να βρω τη χρυσοκλωστή. Μου παίρνει ώρα καθώς είναι παραχωμένη ελεύθερα στο μεγάλο μπαούλο με τα παλαιομοδίτικα υφάσματα και έτσι που ψάχνω με το ένα μου χέρι, αλλά τη βρίσκω. Δένω τη χρυσοκλωστή στο ισχνό ποδαράκι και τον γυρίζω γύρω-γύρω όλοι. Παλαβοί ήχοι εκτινάσσονται στον άπειρο χώρο.
Η J.d ξυπνάει κι αγριεύεται. Πηδάει κι αυτή, μέσα στην κάμαρα, απ’ το παράθυρο. Σκάω στα γέλια με την τρομάρα της κι έτσι που κάνει σαν τρελή. Μάλλον είναι τρελή κι είμαι κι εγώ τρελή γι’ αυτήν. Την αγαπώ τόσο πολύ που τελικά γίνομαι εκείνη: γινόμαστε το ίδιο πλάσμα, μας πιάνει η καλοσύνη μας και κλαίγοντας μία από χαρά και μία από συγκίνηση, αφήνουμε τον μπάμπουρα ελεύθερο, καίγοντας την κλωστή με το τσιγάρο μας.

Αυτός εκσφενδονίστηκε σχεδόν ως το φεγγάρι κι εμείς βουρτσίσαμε τα δόντια μας,

φιληθήκαμε, καληνύχτα J.d. γατούλα μου και πέσαμε για ύπνο.