κάτω από του πυκνότερου σύννεφου το φως,
σώμα αποτελούμενο από σώματα χιλιάδες
υποστηρίζει στροβιλίζοντας
με τις αιφνίδιες πιρουέτες
του αμήχανου πολίτη - χορευτή
μια σφαίρα από γυαλί
ως άλλο άσυλο κάθε ύστατης ελπίδας.
δυνάμεις εντός κι εκτός (του σώματος των σωμάτων) οργανικά συναθροίζονται και συναποφασίζουν να συμπράξουν παράλληλα
να ρίξουν τη σφαίρα στο γυμνό έδαφος να σπάσει:
σε κλοιούς που σφίγγουν ενώνονται, καρφιά και σφυριά πετούν, φλέματα φτύνουν,
χτυπούν και σπρώχνουν μέχρι
να πέσει το σώμα
να πέσει κι η σφαίρα.
κι όπως όλα να αντιστρέφονται γίνεται,
η σφαίρα που αγγίζει το έδαφος,
λιώνει (σε δίκαιη θλίψη, ερμηνευμένη οργή, άντε γαμήσου).
σημάδι
εκ γενετής
μιας αυτοκαταδίκης
η γλώσσα που βγαίνει
να γλείψει ουρά από ότι απέμεινε
σε μια προσπάθεια διάσωσης του λεηλατημένου
“όπως μπορώ και θέλω θα υπάρχω”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου