Τον περισσότερο καιρό, δεν έχουμε τίποτα αληθινά ευχάριστο να πούμε μεταξύ μας. Πολύ αργότερα συνηθίζουμε στο σκοτάδι και μένουμε σχεδόν βουβοί. Σχεδόν, εκτός από τα απαραίτητα, βουβοί. Τι θα φάμε, τι θα πιούμε, πως θα περάσουμε ευχάριστα κλεμμένες στιγμούλες στο στενό μας το κλουβάκι. Μετά ξανάρχεται μόνο το τέλος, πάλι και πάλι. Και κάθε φορά ένα άλλο τέλος. - Από πάνω, μέσα, πιο βαθιά, κι άλλο μέσα, μη σταματήσεις μέχρι το τέλος να γίνει απλό και να χαθεί μέσα σε εκτυφλωτικά βεγγαλικά χυμένα σαν ιερά σπέρματα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
σαν ιερα σπερματα?????
ΤΙ ΕΝΝΟΕΙς?
Την αρχή μπορείς να την αποφύγεις. Το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό, όχι. Μέρα καλή
Αυτό το στενό κλουβάκι στο οποίο μόνοι μας παγιδευόμαστε, φταίει.. πώς μέσα σ' αυτό να φαντασιωθείς ιερές συνουσίες;;;...
I am...lost!!
lost fish εδώ
από ιερό αλλά χαμένο σπέρμα...
τέλειο!
Σε πολλές περιπτώσεις το σκοτάδι είναι που μας υπενθυμίζει ότι είναι καλύτερα να αρχίσουμε να μιλάμε. Φιλιά gina!
Τασεις φυγής..
αυτό με πιάνει..
και θα φύγω..
θα ρθει η ώρα του...
γιατι θέλω σιωπή χωρίς σιωπή
σκοτάδι γεμάτο φως
κουβέντες δίχως λέξεις...
αααχχχχχ...
Φιλάκια!!
Δημοσίευση σχολίου