Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008

Lou: lost fish - part 0


Τον περισσότερο καιρό, δεν έχουμε τίποτα αληθινά ευχάριστο να πούμε μεταξύ μας. Πολύ αργότερα συνηθίζουμε στο σκοτάδι και μένουμε σχεδόν βουβοί. Σχεδόν, εκτός από τα απαραίτητα, βουβοί. Τι θα φάμε, τι θα πιούμε, πως θα περάσουμε ευχάριστα κλεμμένες στιγμούλες στο στενό μας το κλουβάκι. Μετά ξανάρχεται μόνο το τέλος, πάλι και πάλι. Και κάθε φορά ένα άλλο τέλος. - Από πάνω, μέσα, πιο βαθιά, κι άλλο μέσα, μη σταματήσεις μέχρι το τέλος να γίνει απλό και να χαθεί μέσα σε εκτυφλωτικά βεγγαλικά χυμένα σαν ιερά σπέρματα.

7 σχόλια:

spyros1000 είπε...

σαν ιερα σπερματα?????
ΤΙ ΕΝΝΟΕΙς?

lakis είπε...

Την αρχή μπορείς να την αποφύγεις. Το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό, όχι. Μέρα καλή

Λορελάη είπε...

Αυτό το στενό κλουβάκι στο οποίο μόνοι μας παγιδευόμαστε, φταίει.. πώς μέσα σ' αυτό να φαντασιωθείς ιερές συνουσίες;;;...

Noname είπε...

I am...lost!!

Φαίδρα Φις είπε...

lost fish εδώ
από ιερό αλλά χαμένο σπέρμα...

τέλειο!

L' Aesthete Soleil είπε...

Σε πολλές περιπτώσεις το σκοτάδι είναι που μας υπενθυμίζει ότι είναι καλύτερα να αρχίσουμε να μιλάμε. Φιλιά gina!

Unknown είπε...

Τασεις φυγής..
αυτό με πιάνει..
και θα φύγω..
θα ρθει η ώρα του...

γιατι θέλω σιωπή χωρίς σιωπή

σκοτάδι γεμάτο φως

κουβέντες δίχως λέξεις...


αααχχχχχ...
Φιλάκια!!